Anders dan gepland....dus weer thuis

Lieve mensen!

Dat je niets zeker weet en dat veel dingen niet volgens planning verlopen is mij de afgelopen week goed duidelijk geworden. In plaats van 11 januari 2010 ben ik woensdag al weer thuis gekomen. Dit was helaas niet omdat ik daar zelf voor gekozen had. Wegens een incident in het ziekenhuis moest ik naar huis komen. In het stukje hieronder vertel ik wat er precies gebeurd is en waarom dat als gevolg had dat ik naar huis moest.
Het eerste deel van het verhaal over de eerste stage week had ik vorige week maandag al getyped. Maar omdat de stroom uit viel en de rest van de week uit bleef heb ik het niet op de site kunnen zetten, dus bij deze alsnog.

Jullie zitten natuurlijk allemaal met smart op nieuwe avonturen te wachten. Dus bij deze een verslag van wat ik de afgelopen week gedaan, gezien en gevoeld heb.
Op weg van Bamenda naar Njinikom heb ik ervaren dat we in Europa ruimte verspillen als we met zijn 5en in een auto zitten. Er passen er namelijk, met een beetje goede wil, makkelijk 8 in! 4 op de achter bank en tussen en op de voorstoelen ook 4. De chauffeur moet dan wel een raampje open doen en een beetje naar buiten hangen, maar dat is geen probleem.

Toen we bij het ziekenhuis aankwamen stonden we er een beetje verlaten bij. We werden van alle kanten bekeken maar niemand begroete ons of heette ons welkom. Uiteindelijk kwam zuster Delphine ons redden. We werden naar ons huisje gebracht, ongeveer 2 minuten lopen vanaf het ziekenhuis, vanuit onze voordeur kunnen we het ziekenhuis zien.
In ons huisje kreeg ik de eerste schok te verwerken. Het was er vies, donker, kaal en het stonk. Ik had me ingesteld op het feit dat er geen luxe zou zijn, maar dit was vier keer zo erg. Toen gingen we naar de keuken en de douche/w.c. Die is zo vies en afgeleeft, in het meest vieze studentenhuis kom je er nog beter vanaf. Ik kon wel janken. Maar ik heb mezelf streng toegesproken, ik wilde tenslotte zelf naar Afrika, niemand heeft me gedwongen. Dit zou wel wennen.

Ik zit hier nou ruim een week en ik kan zeggen, het went inderdaad. Dat er regelmatig geen stroom is kijk ik niet meer van op. Spinnen, salemanders en al wat nog meer hier rond kruipt en doet, worden met veel moed verjaagd of gedood. Ook wachten we iedere dag gedudig tot dat het water kookt en we kunnen gaan afwassen.

Nadat zuster Delphine ons het huisje had laten zien, werden we rondgeleid in het ziekenhuis. Daar is het een drukte van jawelste. Over al lopen mensen! De familie zorgt hier voor de patienten wat betreft het wassen en eten geven, er is dan ook altijd wel familie bij de patienten. En dan niet 1 familielid maar gerust 5!
Toen gingen we terug naar ons huisje, waar voor ons eten was klaar gezet. Zuster Delphine heeft mee gegeten en is daarna weggegaan. De rest van het weekend hebben we niemand meer gezien of gesproken. We zijn zaterdag om kwart voor 7 naar de kerk gegaan. Iedere ochtend is er een dienst voor dat er begonnen wordt met werken. Wij dachten dat dit op prijs gesteld zou worden en hoopten zo een beetje in contact te komen met de mensen. Maar niemend heeft maar ook een woord tegen ons gezegd. We voelden ons op zijn zachts gezegt niet echt welkom.

Toen begon onze stageweek.
Op school hadden we ons zo goed mogelijk voorbereid op de stage. En ik wist dat het er hier heel anders aantoe zou gaan dan ik gewend ben. Maar op wat ik deze week gezien en gevoeld heb, heb ik me met geen mogelijkheid op voor kunnen bereiden.
We lopen stage op de surgical ward. Kort door de bocht liggen hier mensen met wonden, gigantische wonden! De details zal ik jullie bespraren...
Maandag voelde ik me al beroed, maar toen we de wonden gingen verzorgen wist ik niet meer waar ik het moest zoeken. Ik vond mezelf geen watje wat dat betreft, maar ik heb regelmatig naar buiten moeten gaan om te zorgen dat ik niet moest overgeven of zou flauwvallen! Ik ben dus wel een watje.
Ik was geschokt door de grote en ernst van de wonden, maar nog meer door het feit hoe ze schoon gemaakt worden en hoe hier met patienten omgegaan wordt. In de wonden wordt geknipt, gekrabt en geschraapt, vaak is dit naar mijn idee niet de beste manier om de wonden te verzorgen.
Op navraag bleek dat de patienten geen pijnmedicatie krijgen, alleen als ze er om vragen. Maar als ze huilen of gillen tijdens de wondzorg, worden ze afgesnauwd en gedreigd, of daadwerkelijk, geslagen. Ze krijgen de kans niet om te zeggen dat ze pijn hebben. Toen we zeiden dat je ook aan een patienten kan zien dat hij pijn heeft kregen we als antwoord dat het normale pijn is die bij de wondzorg hoort!
Een patient kan niet slapen van de pijn en toen ik vroeg of hij daar misschien iets voor zou kunnen kreeg ik als antwoord dat het hier er niet zo aan toe gaat als in een land van de blanken, dat het wederom normale pijn is en dat ik er maar gewoon aan moest wennen. Die kon ik in m'n zak steken.
Een patient die naar ons idee hulp nodig had, kreeg dit niet. Ondanks dat we meerdere malen gezegd hebben dat we vonden dat iemand moest gaan kijken. De patient is overleden en naar mijn idee had dit niet gehoeven.
Ik kan nog wel 100 voorbeelden noemen, maar dit alles komt nog al koud op mijn dak. Een aantal keer heb ik me heel erg in moeten houden om niet heel hard weg te rennen, te gaan huilen of boos te worden op de verpleegkundigen.
Aan het eind van de eerste dag zei een collega: 'It went well, you didn't fall down!' Nou daar is voor de hele week dan ook alles mee gezegd.
De wonden word ik niet meer warm of koud van, ik kan beter zeggen flauw of misselijk, na 1 dag afzien was ik er aan gewend. We waren blij dat het weekend was!

Zaterdag zijn we naar Bamenda geweest. De heenweg ging voorspoedig. We hebben een uurtje moeten wachten tot er een auto naar Bamenda ging. Toen we in de auto zaten hoorde ik een raar geluid in de achterbak. Toen ik even keek wat het was, bleek er een varken in te liggen!! Ik kwam niet meer bij van het lachen! De snelheidsmeter en de benzinemeter deden het niet meer. Ze rijden hier als gekken, ze lijken nooit haast te hebben alleen als ze autorijden. Toen we bijna in Bamenda waren was de benzine op. Niemand kijkt daarvan op. Iedereen stapt uit en neemt een andere taxi, wij dus ook.
De terugweg was minder voortvarend. We hebben 2,5 uur gewacht tot het busje vol zat. Naar mijn idee zat hij al vol bij 7 personen na een half uur. maar toen we eenmaal echt vol zaten, bleek dat ik me vergist had, er pasten er makkelijk 16 in!
Toen we eindelijk wegreden stopten we na een kwartier weer. Er moest iets gemaakt worden aan de auto, vraag me niet wat. Ik begon het een beetje benauwd te krijgen want we moesten nog zeker 1,5 uur rijden en het was al 4 uur. Uiteindelijk zijn we net voor het donker thuis gekomen.
Zondag heb ik al m'n moed verzameld en ben onder de douche gestapt.
Toen ik daarna aan het wassen was kwam Karien druipend en in paniek langs rennen. Haar douche sessie was bruud verstoord door een gigantische hommel, zo een als we in Nederland ook hebben maar dan 10 keer zo groot! Aan spinnen en salamanders kan je wennen, maar aan deze beesten niet!

De tweede stageweek ging een stuk beter! Ik had bij wijze van spreken een laagje eelt op m'n ziel gekregen. Alles wat ik zag en hoorde in het ziekenhuis raakte me minder, al dacht ik dat het niet mogelijk was, ik raakte een beetje gewend aan de manier van doen in het ziekenhuis. Ik was het met veel dingen nog steeds absoluut niet eens maar ik had me er bij neergelegd dat het zo was en hoogstwaarschijnlijk zo zou blijven.
Ook hadden we met onze stagebegeleider besproken wat we de rest van de stage zouden gaan doen. Twee weken medical ward, hier liggen patienten met malaria en TBC. Dan voor twee weken terug naar de surgical ward, om het werk van de Nederlandse orthopeden te zien, zij komen om ruim 50 kinderen te opereren. Daarna 3 weken maternity ward en primary healthcare, hier zouden we bevallingen zien, kinderen vaccineren, keizersnee zien en mee gaan met de clinic om mensen te helpen die te verweg wonen om naar het ziekenhuis te komen. (Dit zouden de leukste weken stage worden, dat weet ik zeker!) En dan de laatste week mee kijken in de operatie kamer! Echt een heel erg leuk en bijzonder programma!

Toen ging het fout. Ik kreeg tijdens de wondzorg pus in mijn gezicht en oog. Dit omdat een patient zich met de wondzorg bemoeide en op de wond drukte waardoor het korstje knapte. Mijn eerste reactie was, natuurlijk, gatverdamme! Ik heb mijn gezicht schoon gemaakt, mijn oog schoongespoeld, de patient boos aangekeken, gezegd dat hij zich er niet meer mee moet bemoeien en ben verder gegaan met mijn werk.
Ik heb me geen moment gerealiseerd dat dit incident een probleem zou worden. Later dacht ik terug aan de voorbereiding die we gehad hebben op school. Toen hebben we het ook gehad over dit soort incidenten. Daarvoor bestaat een protocol dat gevolgd moet worden, dit om de kans op besmetting met HIV nihil te maken. Dit betekent dat je bij een incident met een verhoogd risico op HIV besmetting moet starten met medicatie om besmetting te voorkomen. Ondanks dat besmetting door dit soort incidenten heel erg klein is hanteerd school een zero risk policy. Starten met de medicatie betekend stoppen met stage en terug naar huis.
Van school hadden we een nummer gekregen wat we moetsen bellen om te overleggen over een incident en wat de eventuele vervolg stappen zouden zijn. Ik heb dit nummer gebeld en in eerste instantie bleek dit incident geen verhoogd risico met zich mee te brengen. Ik was zo blij en opgelucht! De vrouw die ik aan de telefoon had gehad wilde nog wel even overleggen met andere infectiologen. Als ze tijdens het overleg tot een andere conclusie zouden komen zou ze me terug bellen....Om een lang verhaal korter te maken, ze belde me terug. Ze waren tot de conclusie gekomen dat in pus wittebloedcellen zitten en dat je het incident kan beschouwen als bloed op slijmvlies contact wat dit incident een verhoogd risico geeft.
Ik vond het zo moeilijk om daadwerkelijk te beginnen, om die eerst pil in te nemen, omdat het dan definitief zou zijn. Ondanks dat ik wist dat ik moest beginnen zat ik telkens te twijfelen of ik het nou wel of niet zou doen.

Ik ben dus weer terug in dit koude regenland. Het klopt voor mijn gevoel helemaal niet, met kerst en oud&nieuw zou ik in Afrika zitten, niet gewoon in Nederland!
Maar alles komt goed, ik vind het nu nog heel moeilijk dat ik weer terug ben maar het went wel.

Heel veel liefs en (helaas;)) tot snel!